قصيدة المسكين للشاعر اشرف الكيلانى
يجمع ماء وجهه كل ليلة ويبيعه فى الطريق كل نهار
كسير القلب منحطم الفؤاد انيس الذل ورفيق انكسار
يسال الناس غير امن خافض الراس فى ثوب احتقار
كانه طريح فراش مدنف موشك على موت واحتضار
يمد يديه وقد اخلق وجهه كانه حرق فى نار الشنار
يرى السابلة كانهموا وحوش فاحتمى فى ظل الجدار
كانه عن الدنيا غريب ومن لغريب فى ثوب افتقار
يعيش دنياه كسقط المتاع وسعة الدنيا ضيق الحصار
سال الجدار كمن به جنة ومن يسمع اهل الاضطرار
لم اذلالى بلا ذنب لم فاقتى واولاك ذوو اقتدار
وكلما عشت ازداد بؤسى ومالى فى العيش من اختيار
اين انت يا عمر الفاروق اين انت ابا ذر الغفار
ساقتل نفسى فذلك اهون من الاقلال فى تلك الديار
وانقذوه من غرق محقق متمتما اتركونى الى النار
وعرفوا سرالاقدام على الردى فانتحبوا من مرارة الاقدار
اشرف الكيلانى