هى ثوانى يضخ القلب متاهات الهوى فى عطشى
ويعود يركض مع احلام الكرى ويحفر شقاوة زمنى
تلك العيوت تمردت وافرطت فى صخب النوى ولم ترتوى
من حديث اوله همس اللعاب واخره تمرد وحنين شوقى
ارسلنى الى الغياب الى فتح محابس افرطت فى سمعى
وانا كالطفل على غفوة اناملى اصيح بلا منادى
اقترب ياغيم الضحب ولاتعلو على ضحكة قهرى
هو ذاك وهو هنا يشتهى بيت من وحى ليلى
والليل دامس هامس عاجز لايوحى بالهوى
اترحم على روح الحب العقيم وابكى قلبى
يا له من نص لم يقراء من قبل وذاب فى همسى
لان جسدى لم يرى عيناى ولا يجرى فى صدرى
حبر تلك الايام مازال ثاقب فى وخز عينى
وغدوت بلا بكاء بلا هواء يحاكى صمتى
احدى الليالى ابنة القمر بالظلام تاتى
تسال المشيعين على ضفاف قبرى
وعلى استحياء يمشون بقوافل حرفى
وتعود تلك الانثى تهدى الى قيدى
وماسلمت من كلام عمن قبلى
وكسرت اساطير من جاء بعدى
وعدت من بين كسرات نبضي
اشد اصابعى الكتاب واعزف بعمرى
على تراب اصل مواطنه خزف وتردى
نقرت على سيف النقش بروح التحدى
فلم اكن وحدى جاء الالم على بالتجنى
وحلم القاء ابحر فى ترانيم الوجع
اتركنى بالاحلام اسافر على وهمى
بقلمى شادية السعيد